Wiesław Wołowski: Moja przygoda z żeglarstwem

Ponieważ do obowiązku członków klubu należało przepracowanie kilkunastu godzin przy  pracach remontowych, dołączyłem do załogi Przygody. Przy pracach remontowych wypracowałem więcej godzin niż było wymagane i zostałem zakwalifikowany  na pierwszy rejs w sezonie, który miał się odbyć do Jastarni.

W dniu wypłynięcia stawiłem się na pokładzie z samego rana i zacząłem  przygotowywać Przygodę do rejsu.

Około godziny 14.00 na pokładzie stawił się kapitan Alfred Naskręt i reszta załogi ,  między innymi pani Sachetti.   Po zebraniu książeczek żeglarskich przez kapitana, okazało się że nie posiadam aktualnych badań lekarskich . W związku z tym zostałem poinformowany, że jeżeli zjawię się z ważnymi badaniami  w ciągu godziny to popłynę w ten rejs.

Udało się.

Otrzymałem stanowisko manewrowe przy cumach rufowych i bezanmaszcie. Po wypłynięciu z portu i możliwości nacieszenia się moim pierwszym rejsem na dużym jachcie, kapitan wydał polecenie wymycia zęz. Po zakończeniu sprzątania, dostałem stertę lin z poprzedniego sezonu na których były zaciśnięte  węzły celem ich rozwiązania. Gdy się uporałem z kolejnym zadaniem, byliśmy już przy pławie ”J” i mogłem dalej cieszyć  się żeglowaniem.

Po zacumowaniu w Jastarni załoga udała się do Okrąglaka na spotkanie towarzyskie, a ja dostałem zaszczytną funkcję wachtowego na pokładzie. Kiedy załoga powróciła, zostałem zwolniony z wachty i nagrodzony herbatą z rumem.

Następnego dnia wracaliśmy do Gdyni a mój dzień na wodzie był podobny do dnia poprzedniego, czyli dużo pracy i trochę żeglowania.

Na zakończenie rejsu załoga spotkała się w świetlicy klubowej, gdzie Alfred Naskręt uroczyście wręczył książeczki żeglarskie z wpisem potwierdzającym rejs.

Kapitanowi w tym rejsie było jakoś niezręcznie wydawać komendy używając mojego imienia i nazwiska, więc postanowił,że łatwiej będzie gdy będzie do mnie mówił WOŁODIA.

Zachowało się do dnia dzisiejszego.

Po okresie pływania na PRZYGODZIE,  rozpocząłem  pływanie regatowe na TAJFUNIE.

Z tego okresu pamiętam, jak będąc już jachtowym sternikiem morskim prowadziłem TAJFUNA w regatach zatokowych. Na wypłynięcie poza zatokę potrzebny był kapitan bałtycki i w tym celu korzystaliśmy z uprzejmości kapitana  Ponomarewa.

Podczas jednych regat które odbywały się na trasie Gdynia-WŁA-Gdynia  wystartowaliśmy około godziny 10.00. Wiatry były słabe i zmienne.

Start był niezbyt udany i konkurencja trochę nam uciekła. Załoga była nastawiona pozytywnie i ochoczo zmieniała żagle, wykonywała zwroty, ale każda podjęta przeze mnie decyzja tylko powodowała, że konkurencja zwiększała nad nami przewagę.

Wieczorem, gdy znaleźliśmy się przy pławie WŁA wiatr ustał a konkurencja była  niewidoczna.

Na rufie można było napisać koniec wyścigu.

W załodze zapanowała atmosfera odprężenia i  relaksu . Wieczór spędziliśmy na rozmowach i opowieściach kapitana z jego przygód wojennych i żeglarskich.

Całą noc płynęliśmy  wzdłuż półwyspu Helskieg,  tak że około godziny 5-tej rano znaleźliśmy się na trawersie Góry Szwedów. W tym czasie załoga spała, oprócz wachty . Wtem jeden z kolegów wychodzi na pokład i mówi „ależ  wam dobrze idzie” . Odwracam się do tyłu, a tam widzę wszystkie  jachty płynące na spinakerach będące w odległości  2 Mm. Załoga natychmiast wyszła na pokład i powróciliśmy do regat . Metę przekroczyliśmy na drugiej pozycji za jachtem Tornado.

Konkurencja popłynęła  daleko w morze w poszukiwaniu wiatru,  a nas prąd poniósł wzdłuż brzegu.

W 1988 roku na początku sezonu zjawiło się w Klubie zaproszenie do udziału w Morskich Żeglarskich Mistrzostwach Litwy. W wyznaczonym terminie dostępny był tylko sy WITEŹ.  Po skompletowaniu załogi wypłynęliśmy do Kłajpedy. Podczas regat odbyły się trzy wyścigi przy słabych wiatrach. Zaangażowanie załogi w czasie wszystkich wyścigów pozwoliło na zajęcie II miejsca i zdobycie tytułu Wicemistrzów Litwy.

Po minięciu główek portu Kłajpeda podpłynąłem do punktu Straży Granicznej, a oni  tradycyjnie skierowali mnie do basenu węglowego gdzie znajdował się budynek wszystkich stosownych służb.   Po  około godzinnym oczekiwaniu, stawiły się wszystkie służby: straż graniczna ,służba celna i sanitarna.

Na początek padło pytani : z jakiego powodu wpłynęliśmy do Kłajpedy, kiedy obowiązuje zakaz wpływania dla zagranicznych jednostek sportowych. Po okazaniu zaproszenia i konsultacji telefonicznej z władzą zwierzchnią przystąpiono do odprawy . Ponieważ stawiły się wszystkie służby to i przeprowadzono skrupulatnie wszystkie kontrole, a ja pisałem kolejne oświadczenia o narkotykach, prowiancie, pieniądzach, alkoholu …i nie wiem co jeszcze.

Gdy zakończono inspekcji – ku mojemu zdziwieniu – skierowano nas do jachtklubu, a nie jak poprzednio do basenu węglowego . Po zjawieniu się w jachtklubie było podobne zdziwienie, ale po dwóch dniach wszystko wróciło do normalności. Pojawiły się inne jachty i zapanowała regatowa atmosfera.

Po zacumowaniu jachtu w marinie załoga udała się na zwiedzanie miasta, no i oczywiście na piwo.

W lokalu zaczepił nas jakiś człowiek, który rozpoczął  mnie wypytywać o tym jak nam się stoi w jachtklubie, jak nam się podoba w Kłajpedzie i zadawał szereg innych pytań .Gdy się oddalił rozpoznałem w nim szefa inspekcji , której dokonano dwie godziny wcześniej. Po zdjęciu munduru był to bardzo przyjazny człowiek.   

Jednym z etapowych portów był Pionierskij , niedaleko przylądka Taran. Baza statków rybackich, a miasto wyglądało jakby czas zatrzymał się na Prusach Wschodnich.

Załoga udała się w poszukiwaniu możliwości skorzystania z toalety i prysznica. Znaleźli je w pomieszczeniach pracowników portu. Jednak jeden z pracowników stwierdził, że jest tam straszny bałagan i że nie nadają się do skorzystania, lecz jest on w posiadaniu klucza do węzła sanitarnego z którego nikt nie korzysta .Udostępnił nam go na cały nasz pobyt. Jedyną zaletą tego sanitariatu było to, że byliśmy tam sami. Pomieszczenie jak i armatura były z bardzo zamierzchłych czasów. Woda z rur przeciekała cienkimi stróżkami, rury owinięte były szmatami, ściany brązowe od rdzawej wody, potłuczone oświetlenie.

W porcie dużo nie brakowało, a Witeź zostałby zatopiony przez manewrującą przetwórnię rybacką. Przetwórnia manewrując w porcie, płynęła całą wstecz prosto na jacht. Cała załoga w trybie natychmiastowym ewakuowała się na ląd i krzykami próbowała zatrzymać statek. Odniosło to skutek, bo załoga przetwórni to zauważyła i manewrem cała naprzód zatrzymała się metr od jachtu. Jacht mocno poobijał się o keję. Dużo słyszałem o radzieckich statkach, ale dopiero wtedy mogłem zobaczyć statek z wielką dziurą w burcie zabitą deskami i pięknie dla niepoznaki pomalowanymi.

Dalsza część rejsu przebiegała spokojnie, tylko przy odprawie powrotnej teczka z napisem Witeź była dużo grubsza niż na początku.

Żeglarstwo to oprócz regat, sztormów, brzydkiej pogody i zmęczenia, to piękne widoki  i wypoczynek.

Po zawarciu związku małżeńskiego chciałem, aby moja małżonka podzielała moje zainteresowania, więc popłynęliśmy w podróż poślubną na Kneziu do Świnoujścia. Trasa przebiegała z Gdyni do Świnoujścia, a w powrotnej drodze po portach polskich . Rejs był wycieczkowy – nieśpieszny: kąpiele morski, zwiedzanie,  łowienie ryb, pełen wypoczynek przy pięknej pogodzie.

Małżonka pływa razem ze mną do chwili obecnej i jest najbardziej zaufanym załogantem.

Przez te lata pływania na jachtach można by było napisać wiele wspomnień, ale  wszystkiego nie pamiętam.

Wiesław Wołowski